محمد حقیقت

نُـوروز اگـرچـه روزِ نُـو ســال است، روز کُهنــۀ قرن‌هاست. پـــیری فَــرتوت است که سـالی یکـبار جامۀ جـوانی می‌پوشـد تا بشـکرانـۀ آنـکه روزگاری چـنین دراز به‌سـر بُـرده و با این‌ هـمه دَم سـردی زَمـانـه تـاب آورده اسـت، چـنـد روزی شـادی کـند. از اینجاست که شُـکوهِ پیران و نشاطِ جـوانان در اوست. پـیر نوروز یادها در سـر دارد. از آن کــرانــۀ زمـان مـی آیــد، از آنــجایی که نشانش پـیــدا نیست. در این راهِ دراز رنج‌ها دیده و تَـلخی‌ها چشیده است؛ امّا هنوز شاد و امـیدوار است. جامه‌های رنگارنگ پوشیده است، امّا از آن همه یک رنگ بیشتر برجسته است و آن رنگِ ایران است.

کسرایی از حافظه نیرومندی برخوردار بود و در تشخیص نیک و بد و شناخت سود و زیان مردم و جامعه شامه‌ای قوی داشت. به‌راه توده می‌رفت و شاعر توده‌های مردم بود. با همان آمال و آرزوهایی که روزی به حزبش، حزب توده ایران پیوسته و عمری را با آن گذراند، تا آخرین دم حیات، به‌رغم تمامی ناملایمات به آرمانش وفادار ماند و دمی از مبارزه در راه آزادی، برابری انسان‌ها و برقراری عدالت اجتماعی غافل نماند.

عبث نرفته‌ای،
«پیام‌آور و پیام‌بر امید»

آن زمان
که با تبر،
به جنگل همیشه سبز ما زدند و
با خیال خام خود،
تیشه بر ریشه‌های ما،
تو در غم سرنوشت ریشه و
دلواپس جوانه ها،
بارها،
براین دشت‌های یأس
ازین سو به آن طرف،
و زآن طرف به پیش ما،
به کار کاشتن پرداختی،
امید می‌کاشتی.

توضیح: متن خلاصه‌تر این مطلب در وبینار «چهلمین سالگرد آغاز جنگ عراق علیه ایران» که در شامگاه جمعه ۴ مهر ماه ۱۳۹۹ توسط «انجمن سخن لندن» برگزار شد، قرائت گردیده است. فیلم این بخش از وبنیار را در پایین صفحه مشاهده می‌کنید.

درباره عملکرد و آثار محمود مقالات و کتاب‌های متعددی نوشته شده است که هرکدام در زمینه‌های فنی و ادبی توضیحات مفیدی داده‌اند ... ولی از منظر من در این نوشته‌ها به یک جنبه مهم از کار او بهای لازم داده نشده است و آن احترام و ستایش محمود از مقام و نقش زنان در جامعه ماست.