درجنبش چپ و کمونیستی

کنگرۀ هجدهم حزب کمونیست فدراسیون روسیه بر اساس ضرورت حل فوری مشکلات انباشته شده حرکت می‌کند. برای حل مشکل توسعۀ تدریجی کشور، تشکیل یک دولت اعتماد ملی لازم است. تیم مدیریت قدیمی در رأس دولت فعلی آشکارا توان انجام این مهم را ندارد. برای خارج کردن روسیه از بحران، کشور باید توسط افراد جدید با دیدگاه‌ها و رویکردهای جدید و براساس یک برنامۀ واقعی اداره شود.

اما معضلی وجود دارد یا دست کم غرب معضلی دارد از نوع بسیار جدی آن. ما چین را نمی‌فهمیم! در مخ‌مان نمی‌رود! ما سعی داریم چین را با قواعد خودمان بفهمیم: با قواعد غرب. ولی شما نمی‌توانید چین را با قواعد غرب درک کنید! البته چین با ما اشتراکات و پیوستگی‌هایی دارد. ولی به‌طور بنیادی، چین بسیار فرق دارد با غرب. همیشه متفاوت بوده، هنوز هست و همیشه خواهد بود! مشکل، به گمانم، شیوه تفکر غربی است. ببینید، برای دو قرن، در آغاز با اروپایی‌ها و بعدها با ایالات متحده، غرب مسلط بوده است و در عمل دنیا را کنترل کرده است. پس آنچه ما از مدرنیته می‌فهمیم، مدرنیته غربی است: فقط یک شکل از مدرنیته وجود دارد و آنهم مدرنیته غربی است. ولی خیلی ساده، این حقیقت ندارد. ما مدرنیته چینی داریم که در حال حاضر به‌سرعت متکامل می‌شود؛ برای مثال، مدرنیته ژاپنی را داریم؛ و بسیاری دیگر را می‌بینیم و خواهیم دید. خیلی ساده این حقیقت ندارد که فقط یک نوع از مدرنیته وجود دارد: مدرنیته غربی. همین حالا مدرنیته‌های متعددی در جهان هست. پس در این زمینه، این ایده که هر کسی مجبور است مثل ما باشد، خطاست. به‌عبارت دیگر، می‌بایست چین را با قواعد خودش درک کنیم! ما نمی‌توانیم چین را با قواعد غرب درک کنیم. این چالش بزرگی است. به‌هرحال، با این شیوه تفکر است که نمی‌توانیم چین را هضم کنیم. این است دلیل به خطا گرفتن چین.

از توسعۀ پویای چین در طول چند دهه‌ همه اطلاع دارند. چین از لحاظ تولید ناخالص داخلی در سال ٢٠٠٩ به صورت اسمی، به دومین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل گردید. و در سال ٢٠١۴، تولید ناخالص داخلی چین در محاسبه با قدرت خرید یوان در برابر دلار بیش از تولید ناخالص داخلی ایالات متحده بود. چین به اقتصاد اول جهان تبدیل شد. بنابه داده‌های اولیۀ صندوق بین‌المللی پول، در سال ٢٠٢٠، تولید ناخالص داخلی چین، بر حسب قدرت خرید، به ١۶/ ٢۴ تریلیون دلار و تولید ناخالص داخلی آمریکا به ٨١/ ٢٠ تریلیون دلار رسید.

این کنگره اهداف راهبردی را به ترتیب آتی تصویب کرد: ویتنام تا سال ٢٠٢۵ به یک کشور در حال توسعه و دارای صنایع نوین با سطح درآمد فراتر از سطح متوسط جهانی؛ تا سال ٢٠٣٠ به یک کشور در حال توسعه و دارای صنایع نوین و درآمد بالای متوسط؛ تا سال ٢٠۴۵، به یک کشور توسعه یافته با درآمد بالا تبدیل شود. انتظار می‌رود رشد اقتصادی بر پایۀ دستاوردهای علم و فن‌آوری، نوآوری و رقومی‌سازی (دیجیتالی) گسترده تضمین شود.
 

بحران کنونی را تنها ناشی از یک دورهٔ «ناهنجار» ریاست جمهوری ترامپ دیدن به‌معنای چشم بستن به‌روی دلایل اصلی بحران گسترده‌ای است که کل سیستم  را در بر گرفته است. تناقضات انباشته شده در سیستم، که طی چندین دههٔ گذشته شدت‌ یافته‌اند، اکنون به‌شکلی هرچه آشکارتر به سطح آمده‌اند و از این پس به‌مثابه نیروی محرکهٔ اصلی همهٔ تنش‌های کنونی و تنش‌های در حال ظهور عمل خواهند کرد. به‌عبارت دیگر، رویدادهای ۶ ژانویه نه آخرین مرحله از یک دورهٔ «ناهنجار» ترامپ، بلکه نقطهٔ آغاز مرحله‌ای تازه از بروز تضادهای شدت‌یافته هستند.