سیاسی

بدون گفت‌وگو با ایران و دیگر بازیگران منطقه‌ای، ثبات بین اسرائیل و فلسطینی‌ها، لبنان، سوریه، یمن یا عراق و منطقه جنگی خلیج فارس، وجود نخواهد داشت. کشورهای عربی تشخیص داده‌اند که تنها با همکاری ایران می‌توانند ثبات و رشد اقتصادی منطقه را تضمین کنند.

پیش‌بینی چگونگی اجرای توافق‌نامۀ چین و ایران دشوار است. تهران و پکن بارها و بارها برنامه‌های روشنی را اعلام کرده‌اند، اما بعداً هیچکدام به بار ننشست. شاید ‌این بار، واقعاً‌، نفت ایران به چین سرازیر شود و اقتصاد ایران بتواند نفس بکشد. عضویت کامل ایران در سازمان همکاری شانگهای و حتی در اتحادیۀ اقتصادی آوراسیا یک گام بزرگ و مهم خواهد بود. نجات ایران می‌تواند اقتصاد سوریه را نیز که تحت فشار تحریم‌های آمریکا ویران شده، نجات دهد. شرایط دشوار است، اما پویایی مثبت است.

به‌نقل از شورای اروپایی روابط خارجی، وزیر امور خارجه آمریکا، آنتونی بلینکن به تازگی تأیید نمود که واشنگتن حتی صدور کالاهای حیاتی را نیز فقط در صورتی با آزاد ساختن موجودی‌های خارجی ایران ممکن خواهد ساخت که تهران مقررات قرارداد هسته‌ای را تمام و کمال رعایت نماید. اینکه دولت بایدن حتی تأمین لوازم حیاتی مردم را نیز به شرایط سیاسی مشروط می‌سازد در عمل مردم را به گروگان تبدیل نموده است و این تعیین اولویت خطرناک است. [۱۲] در مقابل آن اتحادیه اروپا می‌باید قاطعانه عمل نماید. اما برای اینکار نه برلین آمادگی دارد و نه بروکسل.

پیام صوتی رفیق محمدعلی عمویی ۱۳ دقیقه و ۴۳ ثانیه به‌طول می‌انجامد. در مراسم بزرگداشت ۵۰‌سالگی جنبش فدایی در تاریخ ۱۹ بهمن ۱۳۹۹، بخشی از این پیام (۶ دقیقه نخست) پخش شده است.

«ما نه تنها از به‌رسمیت شناختن تحریم‌های یک‌جانبه امتناع می‌کنیم، بلکه با اقدامات مشخص از ایران حمایت هم می‌کنیم. ما بیش از هر کس دیگری این کار را می‌کنیم. در ارقام، حجم تجارت ما میلیاردها دلار است. ما در تمامی ‌عرصه‌ها با هم تجارت داریم: از کشاورزی گرفته تا فناوری اطلاعات.»