کارگری

در کنار همهٔ شرایط دشواری که بر زندگی و کار کارگران کشورمان، اعم از زن یا مرد، حاکم است، بر کارگران زن ظلم‌های مضاعفی تحمیل می‌شود. زنان کارگر نسبت به کارگران مرد، کمتر حقوق می‌گیرند، در انتخاب شغل محدودیت دارند، نرخ بیکاری در میان آنان بیشتر است و از امنیت شغلی کمتری هم برخوردارند.

پایتخت اقتصادی ایران، پایتخت انرژی کشور، عناوینی است که برای شهرستان عسلویه به‌کار می‌رود. تا اواخر دههٔ ۷۰، عسلویه روستایی با چند صد خانوار بود و امروز شهری با ده‌ها پالایشگاه گاز، پتروشیمی و نیروگاه برق و ده‌ها هزار کارگر شاغل است. از ذره ذره خاک عسلویه زر و ثروت می‌جوشد و این شهر بهشت سرمایه‌داران است. اما برای کارگران، عسلویه جهنمی است از کار در شرایط سخت، فقر، رنج، بلایای اجتماعی، بی‌حقوقی و.…

۳۳ سال است که ماده ۴۱ قانون کار اجرا نمی‌شود. برخلاف بند یک این ماده سال‌هاست حداقل مزد، حتی بر اساس نرخ تورمی که مراجع دولتی اعلام کرده‌اند، افزایش نیافته است.

مقاوله‌نامهٔ مربوط به «تعیین حداقل دستمزد»، با توجه ویژه به کشورهای در حال رشد
(تاریخ لازم‌الاجرا شدن: ۲۹ آوریل ۱۹۷۲ [۹ اردیبهشت ۱۳۵۱]
تصویب شده در ۵۴مین جلسهٔ «کنفرانس بین‌المللی کار» در ژنو (سوئیس)، ۲۲ ژوئن ۱۹۷۰ [۱ تیر ۱۳۴۹]

مقدمه

پنج زن در مسیر سردخانه‌‌ای در بروجن فقط به‌خاطر سرما و گاز پیک‌نیکی جان خود را از دست می‌دهند و همه چیز در چند سطر خبر کوتاه و بازداشت یک راننده ــ یک کارگر بینوای دیگر ــ خلاصه می‌شود؛ این زن‌ها با حقوق ناچیز و خطرهای بسیار ساخته‌اند تا فرزندان بی‌پناه‌شان «نان» داشته باشند، این زن‌ها نه تشکل دارند و نه صدایی برای دادخواهی؛ همشهریان عزادار می‌پرسند حالا جای خالی این جان‌های عزیز چطور پُر می‌شود و مقصران احتمالی چگونه قرار است مجازات شوند.