کارگری

مقاوله‌نامهٔ مربوط به «تعیین حداقل دستمزد»، با توجه ویژه به کشورهای در حال رشد
(تاریخ لازم‌الاجرا شدن: ۲۹ آوریل ۱۹۷۲ [۹ اردیبهشت ۱۳۵۱]
تصویب شده در ۵۴مین جلسهٔ «کنفرانس بین‌المللی کار» در ژنو (سوئیس)، ۲۲ ژوئن ۱۹۷۰ [۱ تیر ۱۳۴۹]

مقدمه

پنج زن در مسیر سردخانه‌‌ای در بروجن فقط به‌خاطر سرما و گاز پیک‌نیکی جان خود را از دست می‌دهند و همه چیز در چند سطر خبر کوتاه و بازداشت یک راننده ــ یک کارگر بینوای دیگر ــ خلاصه می‌شود؛ این زن‌ها با حقوق ناچیز و خطرهای بسیار ساخته‌اند تا فرزندان بی‌پناه‌شان «نان» داشته باشند، این زن‌ها نه تشکل دارند و نه صدایی برای دادخواهی؛ همشهریان عزادار می‌پرسند حالا جای خالی این جان‌های عزیز چطور پُر می‌شود و مقصران احتمالی چگونه قرار است مجازات شوند.

گردهمایی ۲۶ آذر آغازیست بر دادخواهی همه حقوقی که باید می‌گرفتیم و تاکنون از دستیابی از آن بازمانده‌ایم، و این آغاز راهست، تا دیگر هیچ دولتمردی بر آن نباشد که از حتی یک حق کوچک برای خانواده نفت چشم‌پوشی کند، ما با تمام توان در برابر ستمگران خواهیم ایستاد....
بنابراین از تاریخ ۲۶ آذر ۱۴۰۱ به مدت یک هفته چنانچه موارد یاد شده به‌صورت کامل انجام نگیرد، به‌گونه‌ای که موارد مالی در کارت حقوق مشاهده نگردد و در سایر موارد نشست‌نامه وزارتی ارایه نگردد، سومین گام از اعتراضات مدنی و صنفی را در پی خواهد داشت.

از همین ابتدا خبرها نگران‌کننده است؛ از یک‌سو ماموریت رئیس‌جمهور به تیمی از مدیران در هیأت دولت برای اینکه معیارهایی برای افزایش حقوق سال آینده براساس «بهره‌وری و کیفیت کار» پیدا کنند و از سوی دیگر، اظهارات رئیس بانک مرکزی در یک برنامه‌ تلویزیونی که مدعی شده سال بعد افزایش دستمزد برای کارگران در کار نیست....
وقتی اجناس نامرغوب به قیمت نجومی به مردم به فروش می‌رسد، چطور به‌دنبال مزد براساس بهره‌وری هستند؛ وقتی کالای نامرغوب به چندین برابر قیمت واقعی به فروش می‌رسد، اینجا مردم باید مطالبه کنند و شاکی باشند نه دولت؛ علی‌القاعده مردم باید بهره‌وری تولید را بخواهند نه اینکه دولت مطالبه‌گری کند!

وقتی مطالبه‌گری از پایین، سازماندهی و ساخت‌یافتگیِ کافی ندارد، تقدیر طبقه‌ کارگر این است که راه‌های سنگلاخِ رفته را بارها و بارها بپیماید و هر بار در مقابل طرح‌های دستوریِ استثماری، با تمام توان بایستد تا طرف مقابل برای مدت محدودی عقب بکشد و دوباره با فرمول و سناریوی جدیدی پیشتازی کند؛ به‌راستی چرا وقتی در سال ۹۳ طرح استاد ــ شاگردی با ابلاغیه وزارت کار باطل شده، دوباره این گفتمان بعد از هشت سال در فضای رسمی و توسط رسمی‌ترین مقام وزارت کار، یعنی وزیر مربوطه تکرار می‌شود، آیا این به معنای چرخه‌ی بازتولیدِ استثمار نیست؟!