اجتماعی

چگونه است که زباله‌گردی علیرغم اینهمه نامه و دستور و خطاب، هنوز متوقف نشده است؟ به‌راستی چند صد کودک مثل محمد و رحمان و شیپور، در سطح پارک‌ها و خیابان‌های این پایتختِ درندشت، سر در بازمانده‌ آکنده از آلودگی و بیماریِ زندگی مردم دارند؟

زندگی مردمِ زیر خطِ فقر قرار نیست با ۱۲۰ هزار تومان یارانه جدید، بهبودی هرچند حداقلی پیدا کند، اما گرانی چندباره‌ی کالاهای اساسی، زندگی همین مردم را زمین زده است؛ علاوه بر این، در همین بازه‌ی ده ساله، از زمان شروع گفتمانِ «یارانه»، صدها تولیدکننده، درها را تخته کردند و سرمایه را در بازار خرید و فروش ارز و دلار و خودرو انداختند و هزاران کشاورز نیز به خاطر گرانی تراکتور و بذر و تجهیزات، زمین‌ها را به نصف قیمت فروختند و در حاشیه‌ی شهرها، آلونک‌نشین شدند؛ شاید این، تقدیر محتوم هدفمندسازی و یارانه‌پردازی بوده است.
 

در روند خصوصی‌سازی آموزش، با ناهنجارترین نسخه‌ی تعدیل ساختاری روبرو بوده‌ایم؛ تعدیلی که مناسبات روابط کار را از ریخت انداخته و مدارس خصوصی را تبدیل به بنگاه‌هایی سودآور و بدون ترس از زیان و ورشکستگی کرده که نیروی کار آنها، ارزان‌ترین و بی‌حقوق‌ترین بخش طبقه‌ی کارگر کشور هستند.
 
 
 

هر جریان فکری اگر نتواند وارد فاز عملیاتی شود در محافل کوچک باقی می‌ماند و در نهایت سر از غم‌کده‌های روشنفکری درمی‌آورد. وارد عمل که شویم باید بپذیریم که مقدار زیادی اشتباه ممکن است بکنیم. عمل هزینه دارد، اتلاف بیهوده انرژی دارد، پیروزی و شکست دارد … اما در جریان عمل است که سازماندهی شکل می‌گیرد.
 
 

تهیدستان شهری و روستایی یکی از مهم‌ترین نیروهایی هستند که می‌توانند جنبش‌های اجتماعی نیمه متشکل و حتی متشکل به وجود آورند. شرایط اقتصادی یک کشور، می‌تواند عاملیت اجتماعی تهیدستان را تقویت کند؛ بنابراین فقر الزاما روحیه مشارکت اجتماعی را از بین نمی‌برد. تهیدستان علی‌رغم دیر متشکل شدن، مورد توجه جوامع سیاسی قرار دارند. مشکلی که تهیدستان با آن مواجه هستند عدم بهره‌مندی آنها از سندیکاست.